Afgescheiden van de wereld

door Roxanne van Vliet

Je denkt altijd ‘mij overkomt dat niet’. Ik ben altijd zorgvuldig met mijn bezittingen, ik raak niet snel iets kwijt. Goh, wat ben ik een hoop kwijtgeraakt zeg tijdens mijn reizen. Het begon in Thailand met mijn toilettas, waardoor ik alles opnieuw moest kopen. Ik denk dat het een teken van het universum was om mijn Nederlandse shampoo los te laten en minder waarde te hechten aan mijn prachtige volumineuze lokken. Hierna vergat ik mijn favoriete T-shirt in een hotel op een eiland ergens. Dat was balen zeg. Wederom een les in loslaten. Ik heb gegriefd voor 10 minuten, toen vond ik het welletjes geweest. Want dat leer je wel tijdens reizen; loslaten. Plannen is moeilijk, want er kan in een paar dagen tijd van alles op je pad komen. Uitoefenen van controle is moeilijk (al helemaal in Azie), dus resteert enkel nog: loslaten. Go with the flow. Voorts werd mijn pet van mijn hoofd gestolen toen ik ‘s avonds richting het strand liep in Canggu op Bali, Indonesie. Het was pikkedonker, op een verlaten weg. Een scooter reed langs en grist zo de pet van mijn hoofd. Dat was wel even schrikken, maar ook daar heb ik me snel overheen gezet. Voordat ik het wist schoten locals me te hulp, zo’n liefdevol volk de Balinezen.

Het enige dat me ‘dierbaar’ was had ik gelukkig nog: mijn iPhone 6. Een veel te dure telefoon om mee op reis te gaan wellicht, maar ik was er zo trots op. Ik had het toestel los gekocht in Nederland voor een flinke 670 euro, zodat ik mooie foto’s kon maken tijdens mijn reizen. Voor de zekerheid deed ik er een waterdichte hoes omheen, zodat mij dat niet kon gebeuren: waterschade! Doch, ik was niet voorbereid op wat mij toen overkwam. Al navigerend op Google maps achterop de scooter, zat ik nagenietend na een superleuke avond salsa te hebben gedanst in Seminyak. Totdat er ineens uit het niets een motor aangesneld komt. Zo mijn prachtige dure waterdichte iPhone 6 uit mijn handen gegrist! We hebben nog de vervolging ingezet als twee echte Sherlocks maar het mocht niet baten. De motor was veel te snel in verhouding tot ons tuftuf scootertje. Het zou ook te gevaarlijk zijn om de achtervolging voort te zetten gezien de lugubere wijk waar de motor heenging. Dat was dat… Weg telefoon, weg wereld, weg leven.

Ondanks dat je denkt dat je zoveel verliest wanneer je mobiele telefoon wordt gestolen, besefte ik me de volgende dag echter dat ik zoveel meer heb gewonnen met dit verlies. Er zijn me zoveel mensen te hulp geschoten in het holst van de nacht en de volgende dag. De vriend met wie ik dansen was, liet me gebruik maken van zijn laptop waardoor ik een andere vriend kon contacten om me op te halen met de scooter (aangezien ik geen in mijn oor fluisterende Google maps meer had, wist ik niet hoe ik terug moest komen naar mijn homestay). De volgende dag bracht de eigenaar van mijn homestay me naar het politiebureau om aangifte te doen. Ik had voor mijn verzekering een rapport nodig. Gelukkig sprak de politie in Canggu geen woord Engels, maar had ik een local aan mijn zij die alles voor mij regelde.

Nadien sprak ik nog een aantal locals die er zo ontzettend van baalden dat dit kon gebeuren op Bali. Ik kan me voorstellen dat het vervelend is wanneer dit een toerist overkomt, temeer daar het toerisme in Bali ontzettend belangrijk voor hen is als inkomstenbron. De crime rates in Bali zijn echter over het algemeen zeer laag in verhouding tot de crime rates in bijvoorbeeld Nederland. Bali heeft vooral problemen met omkoping en corruptie, maar daar merk je als toerist weinig van. Een ordinaire straatroof zoals mij overkwam, is dagelijkse kost in Nederland. Als oud-strafrechtadvocaat kan ik daar over mee praten. Ik heb me op Bali geen moment onveilig gevoeld wegens de saamhorigheid van de bevolking. Rotte appels groeien aan elke boom (of aan een struik?) helaas. We kunnen niet allemaal zo'n zuivere karma hebben.

De belangrijkste les die ik geleerd heb van dit incident is mijn leven niet meer te huisvesten in een mobiel apparaatje! Wees sociaal, leer weer kaartlezen, schrijf je wachtwoorden op in een schrift met een pen waar inkt uit komt. Wees meer in het nu dan in het digitale tijdperk. Vanaf nu af aan is dus het motto: look up, not down!

Over Roxanne

Van rechtenstudent, strafrechtadvocaat, fitnesstrainer, naar blogger, columnist en coach. Je maakt wat mee zeg in 31 levensjaren. Na 6 jaar rechtenstudie en 3 jaar advocatuur, ontdekte ik dat het niet het leven was dat ik ambieerde. Mijn hart wilde reizen, dus ben ik in 2015 naar Azië vertrokken. Ik zou voor de eerste keer mijn Indonesische familie ontmoeten. Die wens had ik al zolang! Na Thailand was Indonesië voor mij weer zo anders. Ik verwachtte het een stuk meer toeristisch. In het nieuwe jaar kwam ik aan op Bali, waar ik verliefd werd op het eiland en de inwoners. Nergens anders hangt er voor mij zo'n relaxte sfeer om te doen waar ik blij van word. Surfen, skateboarden, yoga, en dat alles met een bom aan vitamine D. Na 7 weken Indonesië vloog ik naar Australië. Waar ik me realiseerde dat ik echt een eiland griet ben. Mijn volgende trip naar Indonesië is dus alweer gepland.

De inwoners van Bali dragen zoveel liefde uit voor hun eiland dat ik deze liefde graag deel. Niet alleen over Bali zal ik schrijven, maar tevens over andere delen van Indonesië. Indonesië kent zoveel mooie plekken, die wil ik jullie niet onthouden.