Toen wij nog geen kinderen hadden zijn mijn man en ik samen een aantal keer op reis geweest in Azië. De wens ontstond toen om ooit nog eens ergens een langere tijd te wonen en werken. Romantische denkbeelden van rieten hutjes, putten slaan en ziekenhuizen bouwen nestelden zich in mijn hoofd. Wij opgaand tussen de lokale mensen en back to nature.
Het bedrijf waar Herman voor werkt heeft een aantal projecten in het buitenland, waaronder Malawi; dat paste wel bij het plaatje in mijn hoofd. Kazachstan; dat dan weer minder. Ik zag me eerder met de buren boven een kampvuurtje in een gietijzeren potje rijst koken, dan met de buurman in bontjas wodka achterover slaan…
Indonesië werd het, Semarang, een grote stad. Dus ook niet echt mijn idee van ontwikkelingswerk. Maar inmiddels hadden we ook drie kinderen, die mee zouden gaan en dan zijn een betrouwbaar ziekenhuis, een Internationale school en een veilige woonomgeving toch ook wel mooi meegenomen. De avonturier uit mijn dromen was toen, het puntje bij paaltje kwam, ineens ver te zoeken…
Herman vond een huis in een buurt waar grote en kleine huizen elkaar afwisselden, dus we zouden tussen de 'gewone' mensen wonen. Verder droomde ik over appeltaarten die ik voor de buren zou bakken en gezellig met hun op zou eten. Onze kinderen zouden heerlijk op straat spelen met de Indonesische kindjes uit de buurt.
Nu wonen we hier inmiddels alweer meer dan een jaar en het weliswaar ouderwetse ziekenhuis bleek bij de hoofdwond van Mirte (zeer vakkundig gehecht!), de brandwond van Kurt (je ziet er niks meer van!) en de allergie van Brecht (al bijna over!) zeer bekwaam.
Op de internationale school hebben de kinderen het enorm naar hun zin en hoeven ze, in tegenstelling tot het Indonesische onderwijs, op hun derde nog niet te kunnen lezen en schrijven. In de supermarkten kunnen we gewoon een biertje en sinaasappelsap kopen die op de Hollandse lijkt. En eens in de zoveel tijd verschijnen er in het schap zelfs potten Koeleman augurken en maken we iets dat lijkt op huzarensalade of stamppot rauwe krulsla (andijvie is er echt niet).
Het contact met de Indonesiërs blijft oppervlakkig. Het blijven beleefdheidspraatjes en zodra ik probeer het contact wat dieper te maken, haken ze af. Het is nog steeds moeilijk om, ondanks de cultuurverschillen, echte vriendschappen op te bouwen en relaties te doorgronden en begrijpen. Zo vinden 'ze' 'ons' te direct, maar kunnen ze zelf ineens aangeven je vriendin niet te zijn.
De mensen die we hier als onze vrienden beschouwen blijken voornamelijk andere expats. Mensen waar we toch meer raakvlakken mee hebben en met wie het contact simpelweg soepeler verloopt, gewoon omdat we het spel volgens dezelfde regels spelen.
Toen de kinderen deze zomer zeven weken vakantie hadden, waren we zesenhalve week in Nederland. Wat een heerlijkheid om voor het toetjes schap te staan en elke avond toast met brie te eten. En de Hema… Met weemoed denk ik terug aan de vanzelfsprekendheid om op je fiets even bij iemand langs te gaan. Om buiten te spelen in de speeltuin en je kinderen te zien fietsen op de stoep.
Hoe lekker het kan zijn om in de zon te zitten en om die warme trui weer een keer uit de kast te kunnen halen. Het slapen onder een dekbed en het opwarmen onder een warme douche…
Ineens blijk ik een enorme Hollander te zijn en geniet ik eenmaal terug in Indonesië enorm van de jongbelegen kaas in het weekend, vormen Nederlandse boeken een waar genot en wordt Sinterklaas bijna de belangrijkste dag van het jaar.
In het begin vond ik het wel moeilijk om van mezelf te accepteren, dat ik niet de wereldburger blijk te zijn, die ik voor ogen had. Maar de balans die ik inmiddels gevonden heb, bevalt me heel goed. Dus eten we Hollandse stamppot op dinsdag en nasi goreng op woensdag. Gaan we onderweg de ene keer naar de McDonalds en de andere keer naar een warung.
En komt onze baby straks te liggen in een echte Indonesische bamboe wieg met Hollandse lakentjes. Het beste uit twee heel verschillende werelden!
Inge Mondeel
750.080
