De nachtmerrie die aardbeving heet
Je ziet regelmatig natuurrampen voorbij komen. Vaak in een land ver weg. Je voelt even flink medelijden, doneert hier en daar iets maar gaat al snel weer door met het dagelijks leven, en na een tijdje is het alweer vergeten. Ik ook. Totdat ik er middenin zat.
Mijn man Prema en ik wonen samen met ons zoontje in het westen van Lombok. We waren onderweg naar het winkelcentrum voor een afscheidsetentje van een vriendin toen de flinke aardbeving (6.9 op de schaal van Richter) toesloeg. De hele auto schudde heen en weer!
We dachten eventjes dat er een band kapot was, maar hadden al snel door dat het menens was. Omdat er nog maar een paar dagen ervoor ook al een flinke beving plaats had gevonden.
Ik hield mijn zoontje zo stevig vast als het maar kon in een voorovergebogen houding. De beving hield lang aan en toen het rustig werd kreeg ik meteen telefoontjes. Telefoontjes van vrienden in Bali die de beving ook voelden, van familie etcetera.
We zijn toch doorgereden naar het winkelcentrum om onze vrienden te zoeken. Daar was het totale chaos. Er was een totale black-out en iedereen stond buiten. Mensen wilden met hun scooters en auto’s van de parkeerplaats af om naar familie te rijden.
Opeens riep iemand in het wilde weg dat er water aankwam. Hierdoor begon iedereen te schreeuwen en begonnen de mensen alle kanten op te rennen. Prema greep me beet en trok me mee naar de trappen om een verdieping omhoog te gaan op de veranda van het winkelcentrum. Mensen waren aan het huilen, bellen, schreeuwen, bidden en zelfs aan het overgeven.
De angst die ik toen voelde heb ik nog nooit eerder gevoeld. Gelukkig liet al gauw iemand weten dat het loos alarm was en er geen water aan kwam. We hebben toen besloten ook naar familie te rijden om allemaal bij elkaar te zijn. Onderweg waren mensen aan het rennen. Het was echt blinde paniek. Iedereen stond op straat en veel gebouwen waren ingestort.
Eenmaal aangekomen zagen we op het nieuws en social media dat er ontzettend veel gaande was. Er waren al veel doden, gewonden en ontelbare ingestorte gebouwen en huizen. Er werd een tsunami-alarm afgegeven voor het noorden en er werden mensen geëvacueerd van de Gili-eilanden.
Er gierden allerlei emoties door mijn lijf. Dankbaarheid dat wij in orde zijn en onze huizen ook, maar zo veel angst, verdriet en zorgen om wat andere mensen meemaken... De onzekerheid over hoe nu verder is onbeschrijfelijk.
We zijn een hele tijd buiten gebleven, uit angst voor meer bevingen. Uiteindelijk zijn we toch naar binnen gegaan om wat te proberen te slapen. Er zijn uiteindelijk tot twee dagen erna nog erg veel naschokken geweest. Bij iedere beving schrokken we opnieuw en renden we zo snel we konden naar buiten. Op een gegeven moment zat de angst me zo hoog dat ik bij elke beweging of hard geluid dacht dat er weer een beving was. Zelfs mijn eigen hartslag begon me het idee te geven dat de grond trilde.
Uiteindelijk kwam de elektriciteit terug, maar ons water uit de kraan is tot op heden bruin van kleur. Het vinden van eten, gas en water is heel moeilijk aangezien winkels niet open zijn en mensen nog steeds bang zijn om weg te gaan. Mensen slapen massaal in zelfgemaakte tenten op open velden en de mensen die geen huis meer hebben zoeken wanhopig naar hulp.
Het klinkt cliché, maar echt.. wees ontzettend dankbaar voor alles wat je hebt om je heen. Laat je familie en vrienden weten wat ze voor je betekenen en heb elkaar lief.
Als laatste wil ik jullie om hulp vragen. Dit is ontzettend hard nodig! Er zijn een aantal doneeracties gaande en enkele stichtingen die kansarme kinderen en dieren steunen. De informatie hiervan kun je terugvinden bij dit bericht in de Facebookgroep Indonesië.nl en vrienden - Reistips en inspiratie.
Geen enkele schenking is te weinig en kan verschil maken. Alvast bedankt!
Over Ellen
Mijn naam is Ellen en ik ben 27 jaar. Ik houd van kinderen, dieren, reizen en koffie.
Toen ik tijdens mijn opleiding in 2013 de kans kreeg om een stage te volbrengen in het buitenland, pakte ik deze kans gelijk! Zonder enige reden werd dit Lombok, Indonesië. Gewoon omdat me dit interessant en leuk leek. Niet wetende dat ik gek zou worden op het land en hier de liefde van mijn leven tegen het lijf zou lopen. Na een lange afstandsrelatie van twee jaar, waarin we beiden naar elkaar toe reisde, besloot ik mijn leven in Nederland achter me te laten en voorgoed te vertrekken naar Lombok. Hier zijn we in september 2015 getrouwd en wonen we nu bijna drie jaar samen.
Ik doe hier vrijwilligerswerk bij een leuke stichting die scholing, onderdak en medische zorg biedt aan kansarme kinderen, genaamd Peduli Anak (letterlijk: kinderopvang).