Column Joppe Kaaskoppen

Kaaskoppen

door Joppe Zaat

Iedereen mist wel iets qua eten van zijn vaderland, zelfs als dat vaderland Nederland is en niet bepaald bekend staat om zijn culinaire hoogstandjes. Kroketten, frikandellen, drop, brood, hagelslag en pindakaas staan voor veel mensen die in het buitenland wonen op een lijstje dat elk keer op vakantie naar Nederland wordt afgestreept en vervolgens bij terugkomst er binnen een aantal weken weer opstaat.

Eén van de dingen uit Nederland die ik het meeste mis is kaas, jong belegen om precies te zijn. Het water loopt me in de mond en ik smak vol verlangen als ik eraan denk. Mijn tijd in Parijs helpt mij hierbij niet en mijn gedachten springen van de ene kaas naar een andere. Voor ik het weet ben ik aan het dagdromen over een munster kaas die net zo hard stinkt als een durian ter grootte van een papaja waar je U tegen zegt.

Ik schrik wakker als de ober met een grote plof het bord voor mij zet. Mijn aandacht, die even 100% gefocust was op Instagrams #kaas, is nu gericht op wat er voor mij staat. “Mag ik het menu alstublieft nog een keer zien?” vraag ik in het Bahasa Indonesia aan de ober terwijl hij al bijna weggelopen is. Verbaasd over mijn eetlust gaat hij op zoek naar een menukaart terwijl hij een paar ibu-ibu’s ontwijkt die al een tijdje op hun sambal asli (soort ketchup sambal versie) zitten te wachtten. Ondanks dat hij oogcontact weet te vermijden zien de dametjes de jongeman wel en roepen: “Maaas, maaaas” terwijl ze zwaaien alsof het door de koningin is aangeleerd. Hij grijpt een menukaart en een glazen flesje gevuld met het lichtrode sausje wat de Indonesische equivalent is van de Hollandse mayonaise en baant zich een weg terug naar mijn tafel.

Ik zit nog steeds recht tegenover mijn onaangeraakte dessert. Als kok moet en zal ik alles proeven wat er voor mijn neus staat, ook al ziet het er niet uit of was het iets wat ik ook levend niet aan zou raken. De ober geeft mij het menu en het staat er inderdaad: “Cheesecake, kue dengan keju”. Cheesecake, cake met kaas. Ik heb vele verschillende cheesecakes gezien en zelf gemaakt, maar nog nooit eentje als deze: een cake punt bedekt met geraspte kaas. Ik kan mezelf wel voor m’n kop slaan want dit is natuurlijk typisch Indonesisch.

Kaas wordt hier gezien als een zoetigheid en wordt vaak als dergelijk ingrediënt gebruikt. Op de tosti met hagelslag (Roti Bakar), op de gebakken banaan met chocolade en pinda’s (Pisang goreng coklat/keju), in de martabak manis (zoet gebakje typisch als toetje in de avond), in de soesjes tussen het assortiment van petit fours en dus zelfs op de taart is kaas dus een typische Indonesische keuze. Het kan lekker zijn, maar na twee happen van mijn cheesecake ben ik nog steeds niet overtuigd en vraag of ik het ‘Bungkus’ kan krijgen. Ik krijg het mee in een Tupperware bakje en vraag op mijn weg naar huis aan de chauffeur of hij al een toetje heeft gehad vandaag. Hij lacht en geeft toe dat hij net martabak manis heeft gegeten. Ach, smaken verschillen.

Over Joppe

Na Nederland, Ecuador, Frankrijk en Australië woon ik nu al bijna vier jaar in Indonesië, waarvan twee jaar in Jakarta, samen met mijn vrouw en schoonfamilie. In eerste instantie was ik, een derde generatie indo, naar Indonesië gekomen voor werk als professioneel kok, maar ik bleef er voor de liefde.

Geregeld gaan mijn vrouw en ik samen of met familie op vakantie in Indonesië en meestal redelijk buiten gebaande paden. Samen met mijn zus en zwager uit Nederland zoeken we nieuwe bestemmingen en elk jaar proberen we de vorige vakantie te overtreffen met nog mooiere avonturen. Bali, Flores, Sumba, delen van Sumatra en Java heb ik nu allemaal al een keer gezien maar er is nog een hoop te ontdekken en te beleven.

Omdat ik in meerdere landen heb gewoond sta ik open voor alles wat ik tegenkom, zonder bepaalde verwachtingen. Ik houd ervan om ervaringen te delen die uniek zijn, maar waar iemand zich wel in kan verplaatsen en hopelijk ook een beetje om kan lachen.

Specialisten Indonesië

Meer Indonesie.nl

Sponsors