Column Joppe Ik blijf thuis

Ik blijf thuis

door Joppe Zaat

Het is druk in huis. Een van de voordelen van thuiswerken is dat ik mijn vrouw niet naar haar werk hoef te brengen en dat wij enigszins een klein beetje kunnen uitslapen. 

Gewoonlijk ben ik overdag alleen met mijn schoonmoeder die slecht ter been is en Ollie, mijn neefje van tien. Ik praat voornamelijk Engels met mijn neefje en dat werpt zijn vruchten af. Nu met het coronavirus werkt iedereen thuis, behalve mijn zwager. Wij wonen hier in Zuid-Jakarta met z’n achten in een huis en momenteel is het nogal vol. Normaal gesproken valt dat reuze mee, want het is vrij makkelijk om een beetje langs elkaar heen te leven dankzij onder andere de Indonesische manier van eten. Je eet namelijk wanneer je honger hebt en niet per se als het klaar is. 

Ik probeer het thuis gezellig te houden. Gisteren hadden Ollie en ik “Jane Fonda for beginners” gedaan in de woonkamer en zodra mijn spierpijn over is, gaan we waarschijnlijk yoga doen. Misschien spelen we vandaag een potje twister of iets anders waar Ollie de grapjas kan uithangen. Ik probeer de katten op strategische plekken in slaap te laten vallen om “aww” fotomomentjes te creëren in de nogal drukke dagen van mijn familie. Een beetje de werkende mensen afleiden kan geen kwaad.

Ik ben na tweeëneenhalf jaar favoriete-oom-zijn ondertussen immuun voor de constante roep naar aandacht. “What are you doooooing?” en “Where are you gooooing?” zijn twee veel gesproken zinnen.

“Oom Joppe, Oom Joppe”, in de ochtend bij het ontbijt als hij de dromen van afgelopen nacht wil vertellen of de plannen van vandaag. 

“Oom Joppe, Oom Joppe”, als ik in de keuken bezig ben met de lunch voor iedereen die wil, om te zeggen dat hij toch echt iets anders wil, want er zit volgens hem veuulsteveel groente in mijn lasagna. 

“Oom Joppe, Oom Joppe”, omdat hij klaar is met zijn huiswerk en hij een spelletje wil spelen op mijn Playstation. 

“Oom Joppe, Oom Joppe”, als hij erachter komt dat mijn vrouw een telefonische vergadering heeft en hij niet in onze kamer kan gamen. 

“Oom Joppe, Oom Joppe”, als de Naruto-aflevering voor de zoveelste keer een flashback heeft die ik moet doorspoelen. 

“Oom Joppe, Oom Joppe”, klinkt het vrijwel de hele dag door. Ik probeer hem bezig te houden terwijl ik de huishoudelijke taken van de dag doe en ook af een toe een blik werp op Twitter en Whatsapp om te kijken hoe het eraan toegaat bij het thuisfront in Nederland. 

Ook al heb ik oordopjes in tijdens het stofzuigen om naar een podcast te luisteren, trekt hij alsnog aan mijn shirt voor aandacht. Ik zie zijn lippen bewegen maar hoor niets. Als ik de stofzuiger uitzet en een oordopje uit mijn oor graaf worden zijn ogen groter: “Oom Joppe, Oom Joppe, what do you think?” Ik heb geen idee waar het over gaat en ik ga er voor het gemak maar vanuit dat het om een keuze in een spel gaat. “sure, sure, bang” (Abang betekent broer). Hij rent naar onze kamer en probeert nog een keer mijn vrouw te overtuigen dat hem laten gamen het beste is voor iedereen.

Soms heb ik het gevoel dat ik net zo vaak “bang Ollieeee” roep als hij Oom Joppe. Heb je dit gedaan, dat gedaan, zus gedaan en zo gedaan? Kan je dit opruimen, dat opruimen, dit niet doen dat wel en zus anders?

Af en toe merk ik dat mensen iets te dicht op elkaars lip zitten. Mijn neefje weet nogal vaak mijn vrouw en haar zussen te irriteren. Als hij voor de zoveelste keer niet luistert of een nieuw excuus heeft verzonnen om iets uit te stellen en hij “nakal” (stout) is dan krijgt hij gemeenschappelijk kritiek van de mensen om hem heen. 

Dat leidt er dan weer toe dat mijn neefje, boos en chagrijnig, niet zijn zinnen kan afmaken, maar wel zeer expressief zijn voeten kan stampen en vuisten kan ballen uit frustratie. Vaak krijg ik een “ooooooom joooooopppuuuuuuh”, terwijl hij boos onder wat kussens op de bank kruipt of zich in de kamer van zijn ouders terugtrekt. Vijf minuten later is altijd alles weer okay en hoor ik vanuit de woonkamer: “Oom Joppe, Oom Joppe”.

Over Joppe

Na Nederland, Ecuador, Frankrijk en Australië woon ik nu al bijna vier jaar in Indonesië, waarvan twee jaar in Jakarta, samen met mijn vrouw en schoonfamilie. In eerste instantie was ik, een derde generatie indo, naar Indonesië gekomen voor werk als professioneel kok, maar ik bleef er voor de liefde.

Geregeld gaan mijn vrouw en ik samen of met familie op vakantie in Indonesië en meestal redelijk buiten gebaande paden. Samen met mijn zus en zwager uit Nederland zoeken we nieuwe bestemmingen en elk jaar proberen we de vorige vakantie te overtreffen met nog mooiere avonturen. Bali, Flores, Sumba, delen van Sumatra en Java heb ik nu allemaal al een keer gezien maar er is nog een hoop te ontdekken en te beleven.

Omdat ik in meerdere landen heb gewoond sta ik open voor alles wat ik tegenkom, zonder bepaalde verwachtingen. Ik houd ervan om ervaringen te delen die uniek zijn, maar waar iemand zich wel in kan verplaatsen en hopelijk ook een beetje om kan lachen.

Specialisten Indonesië

Meer Indonesie.nl

Sponsors