Column Ellen De Indonesische versus de Nederlandse levensstijl

De Indonesische versus de Nederlandse levensstijl

door Ellen Halfers

Geïnspireerd door een Facebookgroep waar ik in zit; Nederlandse mama’s in het buitenland, kwam ik op een leuk onderwerp om over te schrijven. Het gaat over dingen die ik nu doe in mijn dagelijks leven, die ik in Nederland niet deed of niet zou doen. Dit kan verschillende redenen hebben. Soms is het omdat het gewoonweg niet anders kan hier in Indonesië, maar soms ook omdat ik mijn Nederlandse mentaliteit gedeeltelijk heb losgelaten en mee ga in de dagelijkse gang van zaken hier. Er zullen een paar dingen tussen staan die jullie wellicht zullen shockeren, maar ik vind het toch leuk om ze met jullie te kunnen delen. Zo krijgen jullie misschien ook een beter beeld van hoe het hier gaat in Indonesië.

  • Om te beginnen doe ik hier de afwas met de hand en met koud water. Dit omdat wij in een huis wonen zonder warm water. Een groot deel van Indonesië heeft gewoon geen warm water in huis, dit is echt een luxe. Ook bij de meeste laundry services wordt gewassen met koud water. Ondergoed en de spulletjes van mijn zoontje was ik zelf thuis met de hand met water dat ik kook. Ook zijn drinkflesje maak ik schoon met heet water. 
  • Waar ik in Nederland overal naartoe fietste, met de auto ging of met de trein, gebruik ik nu alleen onze scooter of ga te voet. Zonder scooter ben je hier nergens. Dit was even wennen voor me in het begin, maar nu kan ik niet meer zonder. Het landschap en het weer zijn ook niet echt gemaakt om te fietsen (bergachtig, chaotisch en bloedheet). En this might shock you, maar ik zat zelfs met 41 weken zwanger nog op de scooter met mijn eigen moeder achterop!  
  • In Nederland aten we altijd netjes aan tafel, met mes en vork en ook op (redelijk) vaste tijden. Hier pak je een bord, ga je ergens in huis zitten waar je dat prettig vindt (vaak op de grond) en eet je wanneer je honger hebt. Verder wordt hier alleen gegeten met een lepel of met de rechterhand. 
  • Als ik bij mensen thuis of op spirituele grond kom, dan gaan de schoenen uit. Of eigenlijk slippers, schoenen draag ik amper. 
  • Drinken uit een verse kokosnoot, want ja, dat is het eilandleven. 
  • Tachtig procent van de boodschappen doe ik op de lokale markt in plaats van in de supermarkt. De supermarkten hier zijn voor veel lokale mensen (ook voor ons) niet te betalen. En daarna moet ik nog naar vijf verschillende andere winkels voor de rest van de dingen die we nodig hebben.
  • In Nederland deed ik niets met religie en nu is het een deel van mijn leven en dat van ons zoontje. Ik ben hierin gegroeid en haal er al het positieve uit dat ik kan. Zo gaan we regelmatig volledig kleurrijk gekleed naar ceremonies of de tempel.
  • In Nederland pakte ik cadeautjes uit op het moment dat ik ze kreeg en bedankte dan gelijk de mensen die het gaven. Hier wacht ik tot het bezoek weg is en pas dan bekijk ik het cadeau. Dit is cultuur. Mensen zijn verlegen en willen niet aan je reactie zien of je het misschien niet mooi vindt. Ook worden alle cadeaus anoniem gegeven, zonder kaartjes of namen erop. Zo voelen ze zich niet opgelaten als ze minder geven, omdat ze het misschien niet hebben.
  • Ik loop soms willekeurige een supermarkt in om gewoon even lekker van de airco te genieten.. #altijdheethier.
  • Leven zonder verzekering... Verzekeringen zijn duur en dekken amper wat je nodig hebt. We denken er nu we een zoontje hebben wel over om er een af te sluiten.
  • Door rood rijden als je links af wil is hier oké. Schrik niet, het verkeer is hier aan de linkerkant.
  • De gekste dingen kunnen kopen tot 22:00 uur in de avond, 7 dagen per week. 
  • Onderhandelen over de prijs op de markt, voor meubels of overal waar de prijs niet al op staat.
  • Al drie jaar lang doe ik mijn behoefte op een squad-toilet en heb hier totaal geen moeite mee. 
  • Soms maak ik een wandeling over het strand of door de rijstvelden, prachtige momenten met een uitzicht dat je niet zult vinden in Nederland.
  • Standaard overal minimaal een half uur te laat komen, je bent raar als je op tijd komt (jam karet=rubberen tijd).
  • Ik moet het accepteren dat bezoek hier op ieder moment van de dag, onaangekondigd, aan kan komen waaien en je kunt ze dan absoluut niet weigeren. Doei plannen ☹
  • Het soms frisjes of zelfs koud hebben als het 26 graden is.
  • Iedere dag spreek ik drie talen door elkaar. Nederlands tegen mijn zoontje, Engels en Indonesisch tegen mijn man en schoonfamilie en soms mix ik ze allemaal door elkaar. 
  • Soms slapen we tussen de middag, als het een hele warme, moeizame dag is.
  • Het bijna dagelijkse gevecht tegen mieren en kakkerlakken, bah!
  • Mijn zoontje dragen in de traditionele draagdoek (selendang), want dit is gewoon echt chill.
  • En last but not least; ik ben en blijf een attractie hier en hoor vaak mensen over me praten. Ik laat ze dan regelmatig ‘schrikken’, door in het Indonesisch te reageren, haha . Never get’s old

Ik zal er zeker nog veel zijn vergeten, maar veel is me ondertussen zo eigen geworden dat ik ze bijna niet meer als vreemd ervaar. Hopelijk vonden jullie dit leuk om te weten. Tot de volgende blog! 

Over Ellen

Mijn naam is Ellen en ik ben 27 jaar. Ik houd van kinderen, dieren, reizen en koffie. 

Toen ik tijdens mijn opleiding in 2013 de kans kreeg om een stage te volbrengen in het buitenland, pakte ik deze kans gelijk! Zonder enige reden werd dit Lombok, Indonesië. Gewoon omdat me dit interessant en leuk leek. Niet wetende dat ik gek zou worden op het land en hier de liefde van mijn leven tegen het lijf zou lopen. Na een lange afstandsrelatie van twee jaar, waarin we beiden naar elkaar toe reisde, besloot ik mijn leven in Nederland achter me te laten en voorgoed te vertrekken naar Lombok. Hier zijn we in september 2015 getrouwd en wonen we nu bijna drie jaar samen. 

Ik doe hier vrijwilligerswerk bij een leuke stichting die scholing, onderdak en medische zorg biedt aan kansarme kinderen, genaamd Peduli Anak (letterlijk: kinderopvang). 

Specialisten Indonesië

Meer Indonesie.nl

Sponsors