Column Maxime Sprookjesbruiloft op Java

Sprookjesbruiloft op Java

door Maxime van der Laarse

'Het is nog niet klaar hoor!', giechelt ze verlegen, terwijl ik haar op de foto zet. 'En jij bent nu.' Ik neem plaats op haar stoel, waar de make-upartieste enthousiast mijn Westerse gezicht aanpakt. 

Een paar uur later begint de ceremonie pas echt en komt ze het huis uit. Nu als volwaardig, Javaanse bruid. Met een witte kebaya, diadeem van sierkralen en bloemen, en zwarte, lange wimpers. Wij kijken toe terwijl ze naar haar bruidegom zweeft op traditionele, mysterieuze klanken. Met waterige ogen kijk ik naar mijn vriendin en haar toekomstige man, met wie ik drie jaar eerder nog Bandung verkende als jonge, reislustige studenten.

Vier maanden eerder ontvang ik een berichtje via de in Azië populaire app LINE. Dat ik uitgenodigd ben voor de bruiloft van Frizka en Tosa op zaterdag 24 maart. 'Ik weet dat het niet zo makkelijk voor je is om te komen, maar ik wilde je toch de kans geven door je nu al uit te nodigen. Kom alsjeblieft!', schrijft Frizka mij.

Naast mijn hevige heimwee naar het land waar ik drie jaar geleden een half jaar woonde, is dit dé reden om (weer) naar Indonesië te gaan. Al gauw is het plan gemaakt. Ik ga eerst een week naar Frizka in Karawang, nabij Jakarta, om de bruiloft bij te wonen, waarna ik zelf nog drie weken door Bali, Lombok en de kleine eilandjes daartussen reis. Om zo een gedeelte van Indonesië te zien dat ik nog niet ken.

Het aftellen begint. Ik moet mijn maten en wensen doorgeven voor de bruidsmeisjesjurk. En oh ja, of ik Europese chocola en Westerse schoonheidsproducten mee kan nemen, want die zijn geliefd maar oh zo duur in Indonesië.

Karawang, dé industriële provincie van Indonesië

Dat klinkt al niet erg aanlokkelijk voor een vakantie; industrieel. En dat is het ook niet. Na een prima, maar lange vlucht van Schiphol naar Jakarta en een rit van ongeveer twee uur het stoffige, bedrijvige Karawang naderend, ben ik uitgeput. Gelukkig heb ik een mooie kamer in een prachtig hotel. Waar ik de volgende dagen verblijf, want in Karawang is weinig te doen. Ach, mijn verblijf hier heeft toch niet als reden Karawang te zien, maar de bruiloft!

De bruiloft begint, onofficieel, de dag ervoor wanneer de dorpsbewoners langskomen om het avondmaal te delen en het toekomstig bruidspaar en de familie te feliciteren. En dus bevind ik mij enkele dagen na aankomst weer in een bus, ditmaal nóg kleiner en met nóg minder ramen en ruimte.

Anderhalf uur later, want in Indonesië lijkt niets echt dichtbij, kom ik aan in het geboortedorp van Frizka; Loji. Onderweg passeren we veel fabrieken die wolken stof uitstoten, maar toch is de sfeer hier sereen, groen en natuurlijk. Het is al donker en dus nemen we plaats onder de overkapping rondom de visvijver, waar de stoelen en een buffet klaarstaan. 'Voor jou hebben we karedok, rijst en tempe,' want ik ben vegetariër, waarna het eten regelmatig wordt onderbroken door handen schudden met nieuwsgierige familieleden en dorpsgenoten. Slapen doen we pas nadat alle boeketjes zijn gemaakt, op een tapijtje in een leegstaand huisje nabij, met alle andere bruidsmeisjes en –jongens... 

Traditionele sprookjesbruiloft in een groen dorpje

'Ik heb alles zelf bedacht, met behulp van Pinterest. Het is deels traditioneel, deels Westers,' vertelt Frizka. Uniek is het in ieder geval. De dag begint in alle vroegte met douchen, make-up, omkleden en ontbijten. Want de bruiloft duurt van 8 tot 5 uur.

Het moment is aangebroken dat iedereen moet plaatsnemen op stoelen onder een prieel. Eerst komt de bruidegom naar buiten, gevolgd door zijn familie en bruidsjongens, op traditionele tonen van een fluit en zangeres. Daarna worden de geschenken uitgestald op tafel. En eindelijk komt ook de bruid naar buiten, prachtig als ze is, en ontmoet het paar elkaar halverwege. 

Ik bespaar jullie alle details, want het is een lange dag waarin veel gebeurt. Van het oplezen van de gebeden en het omschuiven van de ring tot de stoet van versierde danseressen en als vrouw verklede mannen, van het uren durende fotomoment tot het splijten van de gebraden poten van een kip (Ja, echt!), van het emotionele zegenen door de ouders tot het ons terugtrekken en van verveling koekjes eten tot het bruidspaar zich heeft omgekleed en het tweede deel begint. Wat een bijzondere ervaring en hoe ongelofelijk dankbaar ben ik dat ik hier bij mag zijn. En nu? Op naar Zuidwest-Bali!

Over Maxime

Daar zat ik dan, als guppie trots dat ik naar de universiteit ging, in een klaslokaal op 31 oktober 2011. 'Oh, and in your third year of the bachelor South and Southeast Asian Studies, you follow one semester abroad,' sprak de gastspreker tijdens de Open Dag van Universiteit Leiden. 'Dat wordt hem dus niet..,' zeiden mijn ouders teleurgesteld, omdat ze dachten dat ik daardoor zou afhaken. 'Dacht het dus wel!'. Want stiekem was dit de reden dat ik voor deze studie koos. Ik wilde de wereld verkennen.

Van augustus 2014 tot februari 2015 noemde ik Yogyakarta mijn thuis en studeerde ik aan Universitas Gadjah Mada. Het voelde ook als thuiskomen. Misschien kwam dit door de vele verhalen van mijn opa over ‘zijn Indië’, de nasi goreng van mijn oma, mijn liefde voor de natuur en mijn interesse naar culturen. En omdat ik na twee jaar Indonesië te hebben bestudeerd het land en al dat zij is redelijk goed kende, inclusief de taal. Maar de dag kwam dat ik weer naar Nederland moest, mijn andere thuis.

Na drie jaar lang heimwee kwam daar mijn laatste zetje om terug te gaan naar waar ik ooit mijn hart verloor: de bruiloft van een vriendin! Een maand lang reis ik door mijn tweede thuisland en verken ik voor mij onbekende gebieden: Bali, Lombok, en de eilandjes daar tussenin. 

Specialisten Indonesië

Meer Indonesie.nl