Zodra Krit, mijn reismaatje voor deze week, en ik het vliegveld van Jakarta uitkomen barst het vuurwerk boven de stad los. Terwijl we per taxi de stad naderen, kleur de lucht voor ons groen en blauw en klinkt muziek door de ramen. Aan alle kanten rijden open trucks met daarin gemaskerde mannen die op fluitjes blazen en met vlaggen zwaaien. Het is de voorlaatste dag van Ramadan en dat is duidelijk reden voor een feestje.
Die nacht, nadat het geluid van vuurwerk en feestende mensen is weggestorven, roept de muezzin de bevolking van Jakarta op voor het avondgebed. Na slechts een paar uurtjes slaap is ook de muezzin er weer helemaal klaar voor en zet hij het volume opnieuw op tien. Links, rechts en achter ons hotel klinken nog drie moskeeën die ieder hun best doen om ervoor te zorgen dat geen enkele moslim in een straal van 500 meter zich verslaapt of vergeet te bidden. Welkom in Indonesië!
Na deze korte, maar zonder twijfel cultureel verantwoorde nacht, kunnen we niet wachten om Jakarta te ontdekken. We krijgen echter al snel van andere reizigers te horen dat de stad volledig verlaten is in verband met Idul Fitri en de twee weken vakantie die daarop volgen. Ook waarschuwen zij ons dat het wel eens heel moeilijk kon zijn om treinkaartjes naar onze volgende bestemming te krijgen. We besluiten eerst te proberen treintickets te krijgen. Hoe we het voor elkaar hebben gekregen weet ik nog steeds niet, maar een paar uur later en een zak met geld lichter zijn we de trotse eigenaars van de twee laatste treinkaartjes naar Yogyakarta.
Onderweg naar de wijk Kota valt het ons inderdaad op dat de stad niet bepaald drukbevolkt of hectisch overkomt. Musea en cafés zijn gesloten en straten, pleinen en steegjes verlaten. Na deze vreemde gewaarwording besluiten we door te lopen naar de haven. Volgens onze reisgids is dit een bruisend en drukbezocht gebied, maar na een paar uur door verlaten Jakarta te hebben geslenterd zijn we toch wat sceptisch. Onze vermoedens blijken juist: de haven is volledig verlaten, er is werkelijk geen mens te zien.
Diezelfde avond nog verruilen we deze spookstad voor Yogyakarta. Tijdens het wachten op de trein koop ik een Indonesische krant voor bij mijn verzameling, maar begrijp niet zo goed waarom de krant die deze verkoper me geeft drie dagen oud is. Het wordt allemaal duidelijk zodra we in de trein zitten. De mensen om ons heen beginnen de vloer voor de zitbanken te bekleden met kranten. Zo kan er één iemand op de bank slapen, en een iemand op de vloer. Ik ben niet bang voor een beetje viezigheid, dus offer ik mijn zojuist gekochte krant op en ga ik op de grond liggen, terwijl Krit zich uitstrekt op de bank. Acht uur later en niet bepaald uitgeslapen zijn we dan eindelijk in Yogyakarta.
Als we bij de Borobodur aankomen, moeten we nog een nachtje wachten om de tempel bij zonsopgang te bekijken. Het is fijn om de tempel eens rustig te kunnen zonder al te veel toeristen. Een slim plan, want dit is hét vakantieseizoen voor Indonesiërs en het duurt dan ook niet lang of het terrein wordt werkelijk overstroomd door dagjesmensen en binnenlandse toeristen.
Na ons bezoek aan de Borobudur brengen we de volgende twaalf uur door in een volgepakte bus zonder airconditioning, die ons non-stop (letterlijk, non-stop) naar Probolingo brengt. Vanuit daar beginnen we aan een trip naar een van de meest indrukwekkende natuurlandschappen op aarde. Wanneer we onze bestemming bereikt hebben, hebben we het gevoel dat we op de maan zijn beland. We staan aan de rand van een enorme afgrond, met in de verte de rokende krater van de vulkaan Bromo.
Nog helemaal onder de indruk van het uitzicht besluiten we af te dalen in de afgrond en richting de krater te lopen. Overal om ons heen stuift het fijne vulkaanstof op en bedekt ons met een grijze laag viezigheid. Na een flinke klim komen we eindelijk aan bij de kraterrand en kunnen we een blik werpen in de rokende massa. Tegen zonsondergang haasten we ons de afgrond uit, om vanaf een afstandje de zonsondergang te bekijken.
Alweer een paar dagen na ons avontuur op Java bevinden we ons aan het strand in Bali. We fietsen, raften en doen zelfs een halfslachtige poging tot surfen. Dan is het avontuur in Indonesië toch echt voorbij. We nemen afscheid van de heerlijke nasi goreng, vriendelijke mensen en Idul Fitri en beginnen onze reis richting huis.
750.080
